Сочіненіе Мы У Адказе За Тых Каго Прыручылі

Янка Купала. Паўлінка. Паўлінка. Камедыя ў двух актах. Асобы. Акт першы. З'ява IЗ'ява IIЗ'ява IIIЗ'ява IVЗ'ява VЗ'ява VIЗ'ява VIIЗ'ява VIIIЗ'ява IXЗ'ява ХЗ'ява XIЗ'ява XIIЗ'ява XIIIЗ'ява XIVЗ'ява XVАкт ДругіЗ'ява IЗ'ява IIЗ'ява IIIЗ'ява IVЗ'ява VЗ'ява VIЗ'ява VIIЗ'ява VIIIЗ'ява IXЗ'ява ХЗ'ява XIЗ'ява XIIАсобы. Сцяпан Крыніцкі - засцянковы шляхціц, 4.

Альжбета - яго жонка, 4. Паўлінка - дачка Крыніцкіх, 1. Пранцісь Пустарэвіч - сваяк Крыніцкіх, 5. Агата - яго жонка, 4.

Тыя, каму дазваляюць магчымасці, з задавальненнем займаюцца ў танцавальным калектыве «Какетка”, якім кіруе Таццяна Зінавенка.
— Інакш сорамна будзе глядзець людзям у вочы. Цытуючы Экзюперы: «Мы ў адказе за тых, каго прыручылі”. - каток па мянушцы Арыстакрат. Што ці хто такі арыстакрат, я не ведаю. Потым неяк п. Таму, перш чым браць сабе якога-небудзь чатырохногага сябра, трэба добра падумаць, цi зможаш ты яго гадаваць, цi патрэбны ён табе. Бо прыручаная да адных рук жывёлiна на вулiцы становiца бездапаможнай. I адказнасць за яе жыццё ляжыць толькi на тым, хто яе прыручыў.. Ганцевичи, Ганцевичский час. Новости. Расписание транспорта в Ганцевичах. Такси в Ганцевичах, частные объявление, реклама, происшествия. Погода. Таму, перш чым браць сабе якога-небудзь чатырохногага сябра, трэба добра падумаць, цi зможаш ты яго гадаваць, цi патрэбны ён табе. Бо прыручаная да адных рук жывёлiна на вулiцы становiца бездапаможнай. I адказнасць за яе жыццё ляжыць толькi на тым, хто яе прыручыў. Следующее сочинение из данной рубрики: Записки охотника (краткое цэлае · Мы павінны быць у адказе за тых, каго прыручылі (Па твору “Губаты”).

Якім Сарока - настаўнік, 2. Адольф Быкоўскі - 2. Госці, музыкі. Акт першы. З'ява IПаўлінка. Ой, пайду я лугам, лугам,Дзе мой мілы арэ плугам; Ой, пайду я лугам, лугам!Ён арэ поле валамі,А я плачу ўсё слязамі; Ён арэ поле валамі.

Э- э! штось не пяецца сягоння. Неяк сэрцайка трасецца, як бы хто яго знячэўку перапужаў. А мо гэта песня вінавата? Даліпантачкі, аніяк не магу сама з сабой да ладу прыйсці.

Ану, на шчасце зачну другую. Якую ж бы тут? Ага! Пяе.)Дый чаго ж ты, дуб зялёны,Пахінаешся?

Дый чаго ж ты, мой міленькі,Задумляешся? А ўсё- такі нешта нецікава на сэрцы. Піць і есці, дзякаваць Богу, хватае, часам татка дае грошы і на сукенкі.. Чаго, чаго, здаецца, тут хацець?

Таму, прыносячы жывую істоту ў дом, кожны з нас павінен памятаць словы вядомага французскага пісьменніка Антуана дэ Сэнт – Экзюперы : « Мы ў адказе за тых, каго прыручылі ».

Сочинения : Далідовіч Генрых Вацлававіч. 1, Мы павінны быць у адказе за тых, каго прыручылі (па твору Генрыха Далідовіча "Губаты"). 2, Чалавек i. Как правильно разобрать слово яму по составу ударение на у по бел язу. » Смотреть «. (0/1). Беларуская мова 5 б +3 за лучшее решение. Решения: 1. Мы ў адказе за тых, каго прыручылі. Зацёртае да дырак клішэ.
Маўляў, людзі, вы ў адказе адзін за аднаго, за тых, каго (прабачце за нейкую грубасць) прыручаеце. Спецыяльна, з выгодай або гэта адбываецца проста само сабой.

Ох, ох, як жа маркотненька! Прост хоць збірай манаткі ды йдзі ўпрочкі з хаткі. Ужо вечарэе: зараз не будзе як шыць, а трэба сягоння канешне кончыць. Заўтра Пакровы.. у Міхалішках кірмаш.. Эх, эх, каб хаця той прыйшоў, каго так хочацца сягоння пабачыць. Садзіцца пры акне і пачынае зноў, шыючы, пець.)Ой, ляцелі гусі дый з- пад Беларусі,Селі яны, палі на сівым Дунаі!

Селі яны, палі, ваду замуціліДый нас, маладзенькіх, з сабой разлучылі. Бадай тыя гусі марне запрапалі,Як мы любіліся - цяпер перасталі.

Ну, ужо зусім няма як без агню шыць! Зараз трэба запаліць лямпу.

Цямнее і цямнее, ночка набліжаецца, а яго як няма, так няма! А шчыра абяцаўся, шэльма, напэўна прыйсці.

Шукае запалак і запальвае лямпу.) І што гэты тата да яго мае. З таго часу як даведаўся, што ён на мяне мілым вокам паглядае, усё роўна як чорная кошка між імі перабегла. Ну, але тата сваё, Якім сваё, а я - сваё. Паглядзім, чый верх будзе: таткаў, ці мой, ці яго? Падумаўшы.) Казаў, прыйдзе сягоння, каб там і ліха гарэла. Трэба, кажа, сякую ці такую зрабіць пастанову.

Мы, кажа, не дзеці - маем свой розум і можам сабой пакіравацца. Толькі ты, кажа, Паўлінка, павінна на гэта прыстаць канешне, бо іначай, кажа, згінем, як рудыя мышы..» (Ускочыўшы.) Ай! З'ява IIЯкім. Вось і я - як тут быў! Добры вечар ясне- пекнай панне Паўлінцы. Што, золатца маё ненагляднае, прачакалася трохі мяне, ненавісніка? Глянуўшы на бакі.) А ці нікога няма? Гаворачы, набліжаецца да Паўлінкі, вітаецца і хоча абняць яе.)Паўлінка(баронячыся).

Ой, ой! памалу! Усе дома, усе дома. Толькі ў Якіма не ўсе дома, бо поначы ходзіць да маладых дзяўчат. Дадуць, дадуць зараз пытлю старыя. Тупаючы нагой.) Пазваленне ёсць гэтак позна прыходзіць? Якім(садзячыся). Ёсць, ёсць, мая ты сакатушка, шчабятушка!

Кажы толькі хутчэй, галубка мая бяскрылая: тата твой дома ці не? Бо ж сама ведаеш, якая ў нас з ім страшэнная любасць.. Паўлінка(садзячыся за шыццё). Ой, чаму ж не ведаю: як між катом і сабакам якраз. Але, але смела будзь, як у Бога пад прыпечкам.

Паехалі абое на торг і, пэўна, позна вернуцца, бо маюць трохі сяго- таго да прадання і маняцца сякія- такія зрабіць пакупкі. Бачыш, заўтра мае быць трохі гасцей з кірмашу. Абнімае Якіма, раптам знаходзіць у кішэні кнігу.) А гэта што? Чытае няўмела першыя радкі з «Песні аб Сокале» М. Горкага. Потым ён забірае ў яе кнігу і сам чытае.)Якім. Та- а- к! Значыцца, тым кшталтам, вечарынка будзе.

Паўлінка. Так, так! Вечарынка быць- то будзе, але не ўсе на ёй будуць. Якім. Эх, Паўлінка! Ты ўсё сваё; мне і так горка на душы, як бы хто там палын засеяў, а ты яшчэ прытычкамі сваімі соліш. Вазьму на злосць ды прыйду. Што ж яны са мною зробяць? Паўлінка. Зрабіць- то нічога не зробяць, але і ты сам нічога не зробіш, а толькі пераробіш..

Якім(робячы папяросу). Ці ясне- панна Паўлінка пазволіць мне закурыць пры ёй? Паўлінка. Ого, скуль такая далікатнасць? Рукам каля дзяўчыны дае волю без пытання, а як папяроску закурыць, дык пазвалення просіць. Не пазваляю затое, вось і ўсё тут! Якім. А я закуру. Паўлінка. А я не дам!

Якім(бегаючы). Ну, ужо годзе, годзе, Паўлінка! Болей нічому без твайго пазвалення даваць волі не буду. Паўлінка. Ну, калі так, то згода! Якім(памаўчаўшы). Паўлінка! Паўлінка. Га! Ці пан Якім забыўся, як я завуся? Якім. Ды не! Я хацеў бы, золатца, сур'ёзна з табой пагаварыць.

Паўлінка. І- і!!! Ведаю я гэтыя сур'ёзнасці. Перш- наперш будзе, ці я люблю, пасля - ці вельмі моцна, а пасля - ці гатова ўсё чысценька зрабіць, што чарнабрывы Якім захоча, а там, а там.. Ці ж не праўда? Якім.

Праўда- то праўда, але ўсяму мусіць быць канец. Паўлінка. Ну, дык слухаем, вашэці.

А вось, можа, і новую песеньку нам спяіцё. Адно толькі за ўмовай: або надта вясёлую- вясёлую, каб аж лявоніху захацелася ісці, або такую сумна- сумненькую, што, выслухаўшы яе, - раз, два ды бухтыль у вір галавою! Якім. Гэта будзе ад цябе, маё ты сонейка, залежаць. Як захочаш - такая і песенька выйдзе: або вясёлая, радасная, як бы самое неба яснае, або сумная, гаротная, як асеннія хмары над гэтай зямелькай чорнай.

Памаўчаўшы.) Эх, эх! Дакуль, як сухавей, сушыць і мучыць нас будзе? Паўлінка(жартаўліва). Толькі не нас, а мя- не, трэба гаварыць. Мне дужа добра, весела і так лёганька, лёганька на сэрцы, што..

Якім(з дакорам). Паўлінка! Паўлінка(закрываючы губы рукой).

Ну, ну, ужо маўчу.. Якім(як бы сам да сябе). Калі, калі ўжо надой- дзе тая часінка, што нас злучыць навекі, і мы ўжо ніколі не расстанемся?

Калі? Калі? Паўлінка. Ха- ха- ха! На святое ніколі. Вельмі ўжо татка мой заеўся на цябе з таго часу, як даведаўся, што мы з табой злюбіліся.

Ну, а без таты гэты інтэрас наладзіць будзе вельмі трудна. Якім. Трудна- то яно трудна, але няма таго злога, каб не выйшла на добрае. Хоць бы, прымерам, мы з табой так зрабілі: выбраўшы падхадзячую часіну, калі стары будзе не ў злосці, узяліся з табой за рукі, падышлі да яго, укленчылі і сказалі: так і так, наш добры бацечка, - я люблю Паўлінку, а я люблю Якімку - вельмі- вельмі моцна, так, што і жыцця нам аднаму без аднаго нямашака, ну дык супакойце нашы сэрцайкі, дайце нам пазваленне ўзяць ды пажаніціся. Паўлінка. Э- э!!!

Не туды, мой дурненькі Якімка, паехаў! Уедзеш гэтак у нерат, што ні ўзад ні ўперад. Каб гэта яшчэ толькі з мамкай, то яно сяк- так, як табе не раз я і казала, але са старым дык чыстая бяда, настаяшчае гора. Хоць ты яму кол на галаве чашы, дык нічога не выдзеўбеш. На парог, кажа, каб і не важыўся паказвацца; мазгаўню, кажа, гаду пашчапаю!» Вось і рабі з ім, што хочаш! Каб мог, дык на першай асіне павесіў быў цябе.

Ну, і дзе ж у такім разе набрацца смеласці, ісці кленчыць перад ім і прасіць пазвалення? Задасць такога пытлю і табе і мне разам, што і жаніцьба ў галаву не палезе. Якім. Так- то яно так!

Але я неяк усё яшчэ надзеі не трачу - ану ж адпусціцца. Быў жа такі час, што мяне любіў ды нават у бядзе то тады, то сяды памагаў. Паўлінка. Быў час, але вадою сплыў. Памагаў, пакуль не ўбачыў, што трэба і дачкою памагчы, а як да гэтага стала даходзіць, вось у ім і адазвалася шляхоцкая фанабэрыя.

Другую песню цяпер пяе. Нож точыць.. востра нож точыць родны мой татка на таго, каго сам калісь любіў і каго я палюбіла.. Устаючы, горача.) І на векі вечныя любіць буду.

Якім(памаўчаўшы, ласкава). Паўлінка! Паўлінка(смеючыся). Якім. А ты ізноў сваё..

Слухай, міленькая: ці ты надумалася зрабіць тое, аб што я цябе надовічы прасіў і маліў? Сама ж ты, золатца, казала мне не раз і цяпер кажаш, што татка твой ні на якія прось- бы не згодзіцца. Значыцца, сама добра разумееш, што іншага выхаду для нас нямашака. А гэтак, як я казаў, будзе найлепей. Ці то мы будзем першыя або апошнія? Янка Лукашонак з сваёй Зосяй так зрабілі, Ігнась Манякоўскі з сваёй Дамінісяй, ды і шмат хто..

Бацькі спачатку пазлуюць, пазлуюць трохі і адпусцяцца, - ведама, бацькаўскае сэрца. Вось мы з табой, міленькая, такім парадкам самі сабе шчасце збудуем і нічыёй ласкі прасіць не будзем. Адно, абы твая згода - і ўсё будзе добра. Я ўжо, пры- знацца табе, гаварыў з папом. Міхалішкі імшу адпраўляць і заначуе ў ваколіцы. Ну, а мы к яму.. раз, два і - гатова.

Паўлінка. Думаць- то я думала, але неяк страшна. Можа б, было лепей, каб яшчэ трохі пачакаць, а то так скора, раптам..

Хто спяшыць, той людзей смяшыць. Якім. Якая ты нядобрая, Паўлінка! Ты зараз - страшна, страшна, пачакаць, пачакаць! Гэтак і ўсю сваю моладасць пачаканкамі перачакаем. А так гэта дачэснае жыццё можна добра наладзіць, так добра, абы толькі ахвота ў нас была ды вытрываласць. Паўлінка. А што, калі зловяць? Гэта ж я не выжыву з сораму, людзі вочы выберуць, нельга будзе на свет паказацца.

Цяпер і то колькі ўсякай брыды ўслужлівыя суседзі і суседкі на нас вернуць, а што і гаварыць тады, як нам гэта «бог наш уцечка» не ўдасца. Якім. Не бойся, золатца, не зловяць! Усё пойдзе гладка. Заўтра ў вас вечарынка; пасля вечарынкі ўсе будуць спаць моцна, так, што хоць з гарматаў страляй - нічога не пачуюць.

Я ўсё акуратна прыгатую, ты толькі звяжаш у клумак што патрэбнейшае, а там праз момант - і ты мая на векі вечныя. Паўлінка(нібы са злосцю). Не я твая, а ты мой на векі вечныя! Якім. Ну, хай будзе, як Сора казала; але гэта толькі тады ў нас выйдзе, калі ты прыстанеш на тое, аб што я цябе прасіў і прашу. Паўлінка(падумаўшы, смеючыся). Ну, згода да.. заўтрашняга дня, а там пабачым. Якім(павесялеўшы).

Заўтра вечарам, як толькі ўсе паўкладаюцца, - я ўжо ў садзе пад акном буду на цябе чакаць. Ты аконца адчыніш, лахі пад пахі ды скакель з хаты ў сад, як пятух! Паўлінка. Гэта ты, як пятух, а я, як..

Якім(перапыняючы). Як курыца. Паўлінка.

Не курыца, а як зязюлька. Якім. Як зязюлька праз акно фырр! Паўлінка(смеючыся). А там ізноў фырр! Якім. Ох, каб гэтак усё жыццё і кожную мінутку. Паўлінка. Ого! Разласаваўся! Аскому нагоніш, пакуль ахвоту спагоніш.

Прыслухаўшыся.) Ой, недзе туркоча! Ці не едуць толькі нашы з торгу! Якім(прыслухаўшыся). Такі ж нехта едзе! Паўлінка(сумна). Значыцца, Якімка, трэба ўжо табе рабіць фырр! Якім(устаючы, з уздохам).

Нічога не парадзіш - трэба! Ой, гэтыя бацькі!

Паўлінка(устаючы). Ах, чуць не забылася. Ці прынёс мне тое, што абяцаўся? Якім. А як жа, прынёс, маё ты золатца.